W minionych 100 latach, a zwłaszcza w XX wieku, stopniowo zmieniało się w Polsce podejście do gospodarowania lasami. Las stał się nie tylko dostawcą drewna, ale zaczął spełniać wiele innych funkcji (społeczne, ochronne.). Porastające nasze lasy sośniny nie zawsze były sadzone na najsłabszych siedliskach. Często na dobrym podłożu, gdzie natura umieściłaby gatunki bardziej wymagające (dąb, buk, grab, lipa), człowiek sadził sosnę, która szybko przyrastała i dawała w miarę dobre drewno. Teraz, kierując się podpowiedziami natury, leśnicy dokonują przebudowy tych drzewostanów wprowadzając dąb i buk. Aby nasadzenia były udane należy je sadzić w odpowiednich miejscach na gniazdach o wielkości do 20 arów. Gniazda te muszą być ogrodzone, aby zabezpieczyć młode dęby przed zgryzaniem przez zwierzynę leśną (jelenie, sarny). Leśnik towarzyszy narodzinom lasu od samego początku. Pierwsze jego działania to znalezienie odpowiednich nasion dla nowego pokolenia lasu. Pobieramy nasiona z miejscowych populacji drzew i krzewów o najlepszych cechach, które dają gwarancję zachowania cech poprzedniego pokolenia. Taki dobór nasion prowadzi do odnowienia lasu o tym samym charakterze i najlepiej przystosowanego do miejscowych warunków. Nasiona te są wysiewane w szkółce leśnej, a wyhodowane tam sadzonki drzew i krzewów trafiają do lasu i są sadzone w odnowieniach - czyli na powierzchni czasowo pozbawionej roślinności leśnej (np.: zrąb) lub sadzone są w zalesieniach, czyli na powierzchni nieleśnej (np.: rola). Sadzenie jest ściśle zaplanowane. Leśnicy w oparciu o warunki terenowe, a także na podstawie np.: map glebowych ustalają skład gatunkowy nowych nasadzeń z rozmieszczeniem ich na powierzchni. Wszystkie te działania prowadzą do powstania nowego lasu, który jest zróżnicowany gatunkowo o charakterze zbliżonym do naturalnego.

Współrzędne GPS:
53°00'50.8"N 18°00'44.8"E
53.014120, 18.012440