Trzy istniejące w dwudziestoleciu międzywojennym uczelnie, na których istniały wydziały leśne, wydały nastepującą liczbę dyplomów inzynierów leśnictwa: Wydział Rolniczo-Lasowy Politechniki Lwowskiej – 565 dyplomów, Wydział Rolniczo-Leśny Uniwersytetu Poznańskiego – 669 dyplomów, a Wydział Leśny Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie –772. Tylko na Wydziale Leśnym SGGW w Warszawie dyplom inżyniera leśnictwa w dwudziestoleciu międzywojennym otrzymały cztery kobiety i stanowiły one zaledwie 0,5%. Były to:

Janina Szałańska urodziła się 25 marca 1879 roku w Łodzi. Była pierwszą kobietą, która otrzymała dyplom inżyniera leśnictwa na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Dyplom otrzymała w wieku 45 lat w dniu 21 marca 1924 roku według programu 3-letniego.

Beatrycze Karpiówna urodziła się 14 października 1908 roku w Dawidyszkach. Była drugą kobietą, które otrzymała dyplom inżyniera leśnictwa, ale już według programu 4-letniego. Pracę dyplomową napisała w zakładzie Użytkowania Lasu pod kierunkiem doktora Franciszka Krzysika. Tytuł pracy dyplomowej brzmiał: „Sortymenty sosnowe w przemyśle drzewnym”. Dyplom otrzymała drugiego grudnia 1935 roku.

Irena Utlińska urodziła się 15 kwietnia 1908 roku w Fiumkach koło Pińska. Była córką Mieczysława Utlińskiego, inżyniera leśnika, absolwenta Instytutu Leśnego w Petersburgu, inspektora leśnego. Jako małe dziecko wraz z rodziną uciekła do Mandżurii i osiedliła się w pobliżu Charbina. Uczyła się tam w gimnazjum im. Puszkina. W 1928 roku cała rodzina wróciła do Polski. Zaczęła studia na Wydziale Leśnym szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie wraz z siostrą Marią Utlińską, która obroniła się dopiero po wojnie. „Przez znajomych były nazywane Chinkami. Były to panienki wyróżniające się wśród kilku koleżanek pociągającą urodą, inteligencją, dowcipem, swobodą bycia – wtedy niepowszednią, ale nigdy niewykraczającą poza dobre obyczaje”.

Po śmierci ojca, jako studentka zaczęła pracować w Instytucje Badawczym Lasów Państwowych. Pracę dyplomową po tytułem „Przemysł dykt i płyt klejonych w Rosji Sowieckiej” napisał w katedrze Użytkowania Lasu pod kierunkiem doktora Franciszka Krzysik.  Dyplom inżyniera otrzymała 26 czerwca 1936 roku. Wyszła za mąż za Zenona Twarowskiego, inżyniera leśnika i pracownika IBLP. Po wojnie przez kilka miesięcy wykładała wraz z mężem w Leśnym Ośrodku Szkoleniowym w Bąsaku. Następnie pracowała, jako wykładowca w gimnazjum i liceum przemysłu drzewnego w Wejherowie. W 1951 roku wraz z mężem wróciła do pracy w Instytucie. Zenon został kierownikiem Stacji do Walki z Opieńką IBL w Krynicy, a Irena została jego podwładną. Kiedy mąż zmarł w 1961 roku Irena Utlińska przeniosła się do Warszawy, do zakładu Fitopatologii Leśnej. Tam dnia 25 listopada 1965 roku otrzymała tytuł doktora na podstawie przedłożonej rozprawy doktorskiej pod tytułem „Gospodarcze znaczenie, biologia i podstawy zwalczania grzyba Pollocia Saliciperda /ALL. ETTUB/V.A.”

Irma Maria Jabłońska urodziła się 19 sierpnia 1912 roku w Warszawie. Prace dyplomową pod tytułem „Dynamika rozwoju gospodarki lasów państwowych” pisała w katedrze Urządzania Lasu pod kierunkiem profesora Jana Miklaszewskiego. Dyplom inżyniera leśnictwa otrzymała według programu  4-letniego dnia 30 czerwca 1937 roku.

Maria Utlińska- Waltherowa urodziła się 27 czerwca 1911 roku w Simusi. Była siostrą wcześniej już opisanej Ireny Utlińskiej. Uczyła się  w gimnazjum im. Puszkina w Charbinie. W 1928 roku zaczęła studia na Wydziale Leśnym. Studia wiązała z pracą zawodową, do wybuchu wojny pracowała w Zakładzie Urządzania Lasu IBLP. Absolutorium otrzymała 1934 roku ale nie udało jej się obronić dyplomu inżyniera przed wojną. W roku 1936 poślubiła inżyniera leśnika Sławomira Walthera. Podczas wojny wraz z dzieckiem i matką były skazane na siebie ponieważ mąż przebywał w niewoli. Pracowała jako kelnerka, później jako urzędniczka w Instytucie Fermentacyjnym oraz w Ubezpieczalni Społecznej. Działała również w AK pod pseudonimem „Janka”. Po Powstaniu Warszawskim przeszła przez „Zieleniak” i obóz w Pruszkowie, na szczęście udało jej się uniknąć wywozu do Niemiec. Wraz z dzieckiem i matką znalazła schronienie w chłopskiej rodzinie we wsi pod Głownem. W 1945 roku pracowała w administracji pierwszego po wojnie kursu dla leśniczych. W maju powróciła do Warszawy, i 14 grudnia 1945 roku otrzymała dyplom inżyniera leśnika. po uzyskaniu dyplomu zdecydowała się przez  trzy lata wychowywać dzieci. Do pracy wróciła w 1948 roku, zaczęła od podstaw organizować pracownię konserwacji drewna w Instytucie Techniki Budowlanej i pracował tam jako kierownik do 1952 roku.  Pracowała jeszcze w Spółdzielni „Antykor”, a na końcu na stanowisku redaktora w Wydawnictwie Przemysłu Lekkiego i Spożywczego. Z powodu ciężkiej choroby przerwała pracę i pierwszego kwietnia 1958 roku przeszła na rentę inwalidzką. Maria Walther była specjalistką w zakresie konserwacji drewna. Po  przejściu na rentę pracowała doraźnie przy konserwacji zabytkowych obiektów architektury drewnianej. Od roku 1959 do roku 1961 współpracował  z zespołem Zakładu Badań Leśnych PAN w Krakowie, który opracowywał metodyk konserwacji zabytkowego kościoła drewnianego w Dębnie Podhalańskim. Dnia 27 marca 979 roku zmarła w Warszawie.

Tekst: Magda Skowronek

Zdjęcia: Archiwum SGGW w Warszawie